Η συμμετοχή μου σε αυτόν τον αγώνα βρισκόταν στη λίστα των must do αγώνων, καθώς τις παραποτάμιες περιοχές του Νέστου, από την πλευρά της Ξάνθης, τις είχα επισκεφτεί στα φοιτητικά μου χρόνια και με είχαν μαγέψει.
Αν και για τους δρομείς του ultra ορεινού τρεξίματος ο αγώνας των 100 μιλίων (VFUT) αποτελεί τον ορισμό της “Οδύσσειας” μέσα στο Εθνικό Πάρκο Οροσειράς της Ροδόπης, εγώ συμμετείχα στη συντομότερη διαδρομή των 46 χιλιομέτρων – αρκετή για να σου χαρίσει εικόνες και εμπειρίες που θα σε συνοδεύουν για μια ζωή.
Το παρθένο δάσος της περιοχής του Παρανεστίου στη Δράμα στέκει εκεί αγέρωχο, έτοιμο να σε υποδεχτεί μέσα από τα μονοπάτια του, τον ποταμό και τα δεκάδες είδη πανίδας και χλωρίδας του, για να σου διδάξει την απόλυτη αρμονία και τον σεβασμό που θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν τη σχέση ανθρώπου και φύσης.
Το Σάββατο στις 08:30 είχε οριστεί η εκκίνηση, με τη θερμοκρασία να μην ξεπερνά τους 10°C. Οι συνθήκες ήταν ιδανικές για μια περιήγηση σε ένα μοναδικό οικοσύστημα. Σε αγώνες ορεινού τρεξίματος που αναμένονται πολύωροι, πρέπει να έχεις προβλέψει κάθε ενδεχόμενο· μια μικρή παράλειψη μπορεί να δυσκολέψει την προσπάθειά σου και να θέσει σε κίνδυνο τον τερματισμό. Ο δικός μου προβληματισμός αφορούσε τη χρήση ή όχι των μπατόν. Αποφάσισα τελικά να μην τα χρησιμοποιήσω, καθώς δεν διαθέτω φαρέτρα αποθήκευσής τους — και νομίζω ότι έκρινα σωστά, αφού στο δεύτερο μισό του αγώνα θα ήταν απλώς περιττό βάρος.
Ο χώρος της εκκίνησης βρίσκεται έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Παρανεστίου, και πολύ σύντομα η διαδρομή απομακρύνει τους δρομείς από το χωριό, με ανοδική πορεία προς το δάσος. Ο αγώνας διεξάγεται στην καρδιά του φθινοπώρου· το πορτοκαλοκίτρινο χρώμα κυριαρχεί στο τοπίο και το δροσερό αεράκι προμηνύει τον ερχομό του χειμώνα. Οι καπνισμένες καμινάδες του χωριού σε έχουν ήδη προϊδεάσει.
Η διαδρομή μέχρι το 22ο χιλιόμετρο είναι σταθερά ανοδική, με μικρά ξέφωτα που προσφέρουν θέα που κόβει την ανάσα. Βρίσκεσαι πλέον στον πυρήνα του δάσους και δεν ακούς κανέναν ήχο ανθρώπινης δραστηριότητας – μόνο το ποτάμι και την ανάσα σου. Η βλάστηση οργιάζει, και μόνο το μονοπάτι μαρτυρά ότι κάποτε πέρασε άνθρωπος από εκεί.Στο 19ο χλμ. βρίσκεται ο κεντρικός σταθμός “Σίλη”. Από εκεί και για τα επόμενα εννέα περίπου χιλιόμετρα, μέχρι να τον ξανασυναντήσεις, τα ίχνη αρκούδας ήταν συνεχόμενα!
Οι εναλλαγές της βλάστησης από οξιές σε πλατάνια, σημύδες και πεύκα είναι συνεχείς, και ο ήλιος με δυσκολία διαπερνά τις φυλλωσιές. Η κατάβαση έχει αρχίσει, και χρειάζεται προσοχή· η κούραση έχει ήδη μειώσει τα αντανακλαστικά και την ελαστικότητα των αρθρώσεων. Τα τελευταία 8 χλμ. αποτελούν μια υπέροχη παραποτάμια διαδρομή κάτω από τα πλατάνια, με ήπιες κλίσεις και θέα που σε μαγνητίζει.
Ένας αγώνας, εκτός από τη διαδρομή του, κρίνεται και από την οργάνωση και τη φιλοξενία των κατοίκων και των εθελοντών. Σε αυτά τα σημεία ο VFT παίρνει άριστα. Σε όλους τους σταθμούς οι εθελοντές ήταν πρόθυμοι, εξυπηρετικοί και χαμογελαστοί, ενώ η σήμανση μέσα στο βουνό ήταν άψογη.
Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να βάλετε τον αγώνα αυτό στο καλεντάρι σας για την επόμενη χρονιά. Θα σας μείνει αξέχαστος!
No comments:
Post a Comment