Η συμμετοχή μου στον συγκεκριμένο αγώνα ήταν στην λίστα των Must Do αγώνων καθώς τις παραποτάμιες περιοχές του Νέστου, από την πλευρά της Ξάνθης, τις είχα επισκεφτεί στα φοιτητικά μου χρόνια και με είχαν μεγέψει.
Αν και για τους δρομείς του ultra ορεινού τρεξίματος, ο αγώνας των 100 μιλίων (VFUT) αποτελεί τον ορισμό του της Οδύσσειας μέσα στο Εθνικό Πάρκο Οροσειράς της Ροδόπης, εγώ συμμετείχα στη συντομότερη διαδρομή των 46 χιλιομέτρων που είναι υπερ αρκετή να σου δώσει παραστάσεις και εικόνες που θα σε συνοδέψουν σε όλη σου τη ζωή.
Το παρθένο δάσος της περιοχής του Παρανεστίου Δράμας, στέκει εκεί και περιμένει μέσα από τα μονοπάτια του, τον ποταμό του και τα δεκάδες είδη πανίδας και χλωρίδας, να σου διδάξει την απόλυτη αρμονία και σεβασμό που θα έπρεπε να διέπει τη σχέση φύσης και ανθρώπου.
Το Σάββατο στις 08:30 είχε οριστεί η εκκίνηση και θερμοκρασία δεν ξεπερνούσε τους 10 βαθμούς. Οι καιρικές συνθήκες φαίνονταν ιδανικές για μια περιήγηση σε ένα μοναδικό οικοσύστημα. Σε αγώνες ορεινού τρεξίματος που αναμένονται πολύωροι πρέπει να έχεις σκεφτεί και προετοιμαστεί για κάθε ενδεχόμενο. Μια μικρή παράληψη πιθανών να δυσκολέψει πολύ την προσπάθεια σου και να θέσει σε κίνδυνο τον τερματισμό. Ο προβληματισμός που με απασχόλησε αυτή τη φορά ήταν η χρήση ή οχι των μπατόν στήριξης. Αποφάσισα να μην τα χρησιμοποιήσω γιατί δεν έχω φαρέτρα αποθήκευσης τους και πιστεύω έκρινα σωστά καθώς στο δεύτερο μισό του αγώνα θα ήταν περιττό βάρος στα χέρια.
Ο χώρος της εκκίνησης βρίσκεται έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Παρανεστίου και πολύ σύντομα η διαδρομή σε απομακρύνει από το χωριό με ανοδική τροχιά προς το δάσος. Ο αγώνας διεξάγεται στην καρδιά του φθινοπώρου οπότε το πορτοκαλοκίτρινο χρώμα κυριαρχεί στο τοπίο και το δροσερό αεράκι προμηνύει τον ερχομό του χειμώνα. Άλλωστε, οι καπνισμένες καμινάδες του χωριού σε έχουν ήδη προϊδεάσει.
Η διαδρομή μέχρι και το 22ο χιλιόμετρο είναι σταθερά ανοδική με μικρά ξέφωτα που σου χαρίζουν θέα που κόβει την ανάσα. Βρίσκεσαι ήδη στον πυρήνα του δάσους και πλέον δεν ακούς ήχους ανθρώπινης δραστηριότητες παρά μόνο του ποταμού και της ανάσας σου. Η βλάστηση οργιάζει και μόνο το μονοπάτι δείχνει ότι κάποια στιγμή πέρασε άνθρωπος από εκεί. Στο 19ο χλμ βρίσκεται ο κεντρικός σταθμός "Σίλη" όπου από εκεί και για τα επόμενα 9 περίπου χλμ που θα τον ξανά συναντήσεις, τα ίχνη αρκούδας ήταν συνεχή!
Οι εναλλαγές των δέντρων από οξιές σε πλατάνια, συμήδα και πεύκη είναι συνεχής και ο ήλιος με δυσκολία διαπερνάει τις φυλλωσιές. Η κατάβαση έχει ξεκινήσει και πρέπει να είσαι προσεκτικός καθώς η κούραση έχει μειώσει τα αντανακλαστικά και την ελαστικότητα των αρθρώσεων. Τα τελευταία 8χμ είναι μια πανέμορφη παραποτάμια διαδρομή κάτω από πλατάνια με ήπιες κλίσεις.
Ένας αγώνας εκτός από την ιδιαιτερότητα της διαδρομής, κρίνεται από την οργάνωση και από την φιλοξενία κατοίκων και εθελοντών. Σε αυτά τα στοιχεία ο VFT παίρνει άριστα. Σε όλους τους σταθμούς οι εθελοντές ήταν πρόθυμοι να σε βοηθήσουν σε ότι χρειαστείς και η σήμανση μέσα στο βουνό ήταν επαρκέστατη. Συνιστώ ανεπιφύλακτα να τοποθετήσετε στο καλεντάρι σας τον αγώνα για την επόμενη χρονιά!
No comments:
Post a Comment